orbis "fratres organoleptici"

Arm Vlaanderen.
Wie er dagelijks de massa's aan geschreven pers die Vlaanderen rijk is op na slaat, zal zich wel meer dan eens bij de neus genomen voelen door een wijnartikel, een proefnota of zelfs een hele katern over alles wat er aan wijn te weten te komen is in ons kleine Belgenlandje. Dat is geeneens weinig, want zoals we allemaal wel weten en zoals ons haast om het kwartaal duchtig ingepeperd wordt, is België één van de grootste wijnconsumerende landen ter wereld. Het voortbestaan van een fatsoenlijke wijnkritiek is in zo'n land dan ook niet meteen onbelangrijk.
Naarstig werken er hele garnizoenen nachtenlang aan het levenselixir dat daarvoor moet zorgen. Onder de hete adem van de niets en niemand ontziende verkoop- en leescijfers zwoegen ze, aan hun Zen-bureautje gezeten achter een flikkerend computerscherm, het zweet parelend op hun gefronste voorhoofd, aan het volgende wijnartikel, aan de volgende wijncolumn, aan de zoveelste katern die de jongste en liefst ook de oudste wijndrinker de volgende aflevering terug enthousiast vanonder de aardappelschillen moet doen halen.
Zonder twijfel geen al te easy-going job. Je dag in dag uit weer eens de hersenen pijnigen over wat het gros van de wijndrinkers zichzelf wijnliefhebbers doet noemen: het aantal lege flessen in de glasbak voor de deur, de hopen cru classés die verzameld werden ten koste van een nieuwe strijkplank voor vrouwlief, een Wii voor zoonlief of een kinky, girly streetbabe outfit voor la plus belle fille à la maison, het als een veilingbeambte naampjes kunnen opsommen of het laatdunkend en gretig de rekken afschuimend supermarkt- hunten, ... wie zal het zeggen? Wees op je hoede wijnrecensent: schrijf in de wijnige verwachtingshorizon van je lezer! Ga er geen druppel buiten, want daar belanden 90% van je schrijfsels weer onderaan in de gemeentelijke groenafvalbak. Blijf binnen de bucolische fruitkorven, de nette, opsommende Standaard- zinnetjes van 10 woorden lang, vergelijk vooral met de onfeilbare 'groten' en nee, wordt vooral niet te persoonlijk, want daar wordt alleen je burgerlijke redacteur met het blitse vintage-kostuumpje nog stekeliger van. No stylistic commitment, zero passionate engagement, nil extravagant personality en je wordt door de perspausen der mediocriteit steeds weer op het schavotje van Vlaanderens best verkopende wijnschrijver geduwd.


Over straatrumoer en vrouwenlingerie.
Wijnschrijver, wijnschrijftser, broeder en zuster in de wijnpassie, wij betuigen ons oprecht medelijden met uw wekelijkse kruistocht. Wij weten niet hoe het voelt steeds uw gepassioneerde en ongetemde wijnzelf te moeten terugschroeven tot het laagste pitje dat elke wijndrinker slechts het democratische beetje dwaallicht op het pad van diens wijnontdekkingen verleent, en toch hopen wij met u op het spoedig verpulveren van uw boeien en verhitten van uw schrijfstok. Mogen ooit gloeiende hartstocht en messcherpe kritische zin uw deel worden en moge de hegemonie van de kleinburgerlijke grijsheid ofte de oppressieve moraal van het alles verbloemende fatsoen voor eeuwig van de mediagenieke kakkestoel verstoten worden.
Want ja, het kan ook anders, beste wijncriticus ... . Zet u aan uw Zen-bureau, open in uw webbrowser de Google-startpagina en typt 'wijnblogdag'; en ziedaar een hele rist van de meest diverse voorbeelden van gepassioneerde wijnkritiek ontplooien zich voor uw van dorheid en verdorsting gemartelde blik. Gooit de schellen van uw ogen en ziet! Het kan anders, want wij, Vlaamse wijnbloggers (en de zovele collega's in andere regio's, andere landen, andere continenten) schrijven niet volgens de geëikte regeltjes over de zoveelste te gehypete druivensoort, de andermaal geprezen cru classé of de weer eens fenomenale prijskwaliteitverhouding van een flesje dat wijn gisteren van de schappen in het dichtsbijzijnde warenhuis plukten. Nee, wij, wijnbloggers willen meer straatrumoer in de wijnkritiek! Wij wijnbloggers geloven met Auberon Waugh dat "wine writing should be no less extravagant en intemperate than political commentary"1. Wij schrijven wat u wil schrijven en niet mag. Wij schrijven wat niet 'hoort' in het 'qu'en dira-t-on' van het marketinggeneuzel. Wij schrijven wat de tomeloze liefde voor het kunstwerk dat elke goede wijn is, ons met bedwelmende tong influistert. Wij herkennen niet de zoveelste fruitkorf in een glas wijn, omdat dat niemand iets bij te brengen heeft over wat ons in vervoering brengt. Wij gaan niet weer eens prat op de onfeilbare kennis en formidabele ervaring die wij zouden bezitten, omdat elk kunstwerk op ons pad opnieuw en telkens opnieuw onze grenzen verlegt en onze belezenheid of beproefdheid tot het kleinste stof reduceert. Of om met instemming Waugh nog eens te citeren: "Wine writing should be camped up. The writer should never like a wine, he should be in love with it; never find a wine disappointing but identify it as a mortal enemy, an attempt to poison him. Bizarre and improbable side tastes should be proclaimed: mushrooms, rotting wood, black treacle, burned pencils, condensed milk, sewage, the smell of French railway stations or ladies' underwear." Daar staan wij voor!


Commitee W reloaded and wine criticism revolutions.
Op 15 december 2007 werd het pleit beslecht. Samen met Ikwilwijn.be en met de meest gewaardeerde culinair hoogstaande hulp van keukenprinses Wijngerd, organiseerde de Orbis "Fratres Organoleptici" een eerste spoedvergadering ter reanimatie van de Vlaamse wijnkritiek. De positieve reactie op onze oproep was meer dan we hadden durven verwachten: 11 wijnblogs /wijnsites verklaarden zich bereid onze gelederen te vervoegen en maar liefst 9 wijnblogs/wijnsites stuurden afgevaardigden naar het beleg ter ener Brusselse voorstede. Niemand minder dan pvo, ZORZ, Cabernette, Rick, Wijnkennis, foodfan en wederhelft, disaster of wine, wijnmens, Wijngerd en ikzelf maakten deel uit van het Commité W. Ieder bracht een kleinood mee uit de kelder zodat er naar hartelust kon geproefd worden bij de Flammeküche, de diverse tapas, de everzwijnstoverij en enkele rijkelijk gevulde kaasplanken. Onnodig te zeggen dat iedere aanwezige al gauw overliep van de geestdrift (de één al wat meer dan de ander) over de wijnen zelf, de ad-hoc mariages en natuurlijk ook het initiatief dat ons verenigde. Van de wijnen onthield ik ondermeer een mindblowing Munjebel van Frank Cornelissen, een briljante Steinreich van Eva Clüsserath, een ontroerend melancholische Barbaresco van Gigi Bianco en een schitterende Pannobile van Heinrich.
Hoe heerlijk was het anderzijds van gelijkgestemde zielen te ontmoeten: mensen die echt geven om wat er in hun kelder ligt, mensen die het karakter van een wijn de kans geven hen te overtuigen, mensen die een grenzeloos respect hebben voor de persoonlijkheid van een echte wijnboer. Als haast vanzelf onstond er een gezellige en geëngageerde sfeer om niet gauw meer te vergeten. Eensgezind werd er besloten om vanaf 1 januari tweemandelijks (beginnende op 1 februari) gezamenlijk te posten over een samen gekozen onderwerp, zodat vanaf nu wijnminnend Vlaanderen zal zien wie wij zijn, welke wijnpersoonlijkheden er schuilgaan achter gepassioneerd geschreven blogposts en websiteartikelen. Samen trekken we ten strijde tegen de vervlakking van de wijnkritiek, de uitholling van de unieke waarde die elke fles heeft en de vernichtende manipulatie van de wijngeschiedenis, het wijnjargon en de wijncultuur.
Wijnbloggers, wijnschrijvers, een nieuwe era in de wijnkritiek is aangebroken!