orbis "fratres organoleptici"

In februari 2007 organiseerde Guy voor ons een Washington-wijnproeverij. Dat was niet helemaal onverwacht. Hij liep er al een tijdje mee in z’n hoofd. Logisch eigenlijk: schuif je de gordijnen van je wijnhorizon open, dan bots je vanzelf tegen olifant Californië, krijg je argwaan en ga je eens zoeken naar wat er zo nog al in de VS aan wijn getapt wordt. Een ontdekking van vorig jaar was voor ons in elk geval Oregon. In een Pinot Noir-proeverij van Kurkdroog zat één Oregon Pinot Noir van Argyle, die best wel wat te vertellen had naast kleppers van Vincent Girardin, Nicolas Potel of Domaine Bertheau. Dus, waarom niet eens wat verder zoeken? Zo kom je ongeveer vanzelf uit bij Washington State dus, al dan niet door toedoen van ene Gary Vaynerchuk die in twee Vlog-episodes (#45 en #177) de lofzang zingt van het alternatieve Californië. Guy’s opzoekwerk en een bezoek aan Westelwines resulteerde in een, weer eens, onvergetelijk gezellige avond, met een knappe line-up van de QPR-breed Columbia Crest Two Vines tot de Ste Michelle-raspaarden Eroica en Ethos op de proeftafel.
Met enig welgeslaagd entertainment van kleinste wijnneus, Lili, en grootste wijsneus Lola, zat de sfeer er meteen in. Iedereen op de foto als artsy fartsy connoiseur met een wijnfles in de hand vond Lili niet meteen kunnen. Dat stond alleszins niet in haar 10 OFO-marketing-geboden: we waren nog geen vijf minuten binnen of la Lili had ons al allemaal een pop in de pollen geduwd. Het was wel duidelijk wat ze daarmee bedoelde: “Jullie zijn allemaal voor mij gekomen, niet?” Nu ja, waarom ook niet? Hoeveel peutertjes zijn er die tijdens een geanimeerd gesprek er stilletjes vandoor gaan met de fles Banyuls, om die dan als de beste papfles ooit, in alle rust op zichzelf te degusteren? Lola, daaren- tegen, vond de hele bedoening maar niks, sprong op de kast en over- schouwde het tafereel dan maar vanuit de hoogte. Al die bij-de-grondse zuipernij, daar voelde ze zich hoog boven verheven, ... . Enfin, uiteindelijk mochten we ons van Lili dan toch neervlijen achter de proeftafel en ons met meer Dionysische praktijken zinledig houden.
Spijtig genoeg kunnen we niet anders zeggen dan dat het geheel ons allemaal een beetje tegenviel: buiten de twee abominabele Red Diamonds was er geen enkele wijn bij die niet goed gemaakt was, maar het merendeel van de wijnen had in feite niet veel meer te vertellen dan een fruitige varietal-typiciteit en daarmee was de kous af. Het klinkt misschien clichématig, maar het was in ieder geval niet de set mind waarmee we aan de proeverij begonnen. Grote teleurstelling van de avond was in elke geval de Eroica die door Chateau Ste Michelle samen met Dr. Loosen gevinifieerd wordt. De hemel in geprezen door allerhande wijncritici, bekroond met prijzen her en der en lyrisch bezongen door Frank Van der Auwera, het had gekund ... . Nee, dit was het niet. Hij mag dan nog door Dr. Loosen gemaakt zijn, voor ons deed hij niets anders dan grenzeloos teleurstellen: hard, onrijp, hoekig en compleet onevenwichtig. Buiten het aarzelende snifje kerozine op de neus was dit zelfs moeilijk als Riesling te herkennen. In de Moezel vind je voor € 6 een droge Riesling die dit grenzeloos overklast en dan nog eens ettelijke jaren mag doorrijpen. Zelfs na een dagje openstaan in onze koelkast, bleek het nog niet veel soeps. Jammer. De Ethos deed het iets beter, maar was in ieder geval ook weer overprijsd: het niveau van een kleine cru bourgeois of een Saint-Emilion sateliet, maar zeker geen Pomerol. Zelfs na decanteren over de spoel blijft het een matig interessant wijntje.

Van de Columbia Crest-wijnen was er slechts één die het voor ons echt ‘deed’: de Grand Estates Chardonnay 2003. Deze Wine Enthusiast Best Buy bracht een bijzonder krachtige neus van caramel, gebruinde suiker met wat dieper frisse groene appel, sterfruit en mispels aan tafel. Zeer Nieuwe Wereld, zeer ABC-Chardonnay, maar ondanks al de krachtpatserij zeer evenwichtig en boeiend over de gehele lijn, al heb je dan misschien af en toe de indruk dat tegen Moeder Babelut’s borst gedrukt zit. De overige Columbia Crest-wijnen zijn ontegensprekelijk goed gemaakt (uitgezonderd de Syrah, dat was eerder kartonthee), hebben inderdaad een degelijke varietal-typiciteit, maar zijn dan toch nog altijd iets te hoog geprijsd. Het Two Vines-assortiment wordt in België verkocht voor om en beide 8 à 9 EURO per fles. Daar heb je al een knappe Loire-Sauvignon, een interessante Languedoc of een mooie Siciliaan voor. Ook het minieme prijsverschil van ongeveer € 2 met de iets hoger aangeschreven lijn Grand Estates wringt. Waarom € 9 uitgeven aan een gewoon drinkwijntje, als je voor € 11 à € 12 een boeiende en gastronomisch waardige wijn hebt? Of gaat het hier simpelweg om het QPR-imago van de Two Vines? Geef je gewoon te snel € 9 uit omdat een fles je aangepraat wordt als een geweldige QPR? Of maken Belgische importeurs gewoon teveel winst op de instapwijnen om de high enders toch nog aan de man te kunnen brengen? Of zitten het transport en de taxrates hier voor iets tussen? De groothandelsprijs voor een Two Vines in de VS is (omgerekend) ongeveer € 5, die van een Grand Estates ongeveer € 9. Wie zal het zeggen?
Kers op de taart waren vooral de hamburgers en de bijzonder exotisch smakende croque die na de proeverij op tafel getoverd werden door Guy. Gerookte zalm en balsamico, ik zou er niet meteen op komen, maar het was alleszins een zeer geslaagde combinatie. Terugblikkend kan je niet anders zeggen dan dat dit een interessante proeverij was, alhoewel de wijnen zelf ons spijtig genoeg niet wisten te overtuigen. ’t Is in elk geval ook al moeilijk om aan deftige VS-wijnen te geraken. Ofwel betaal je je blauw aan enkele grote namen (die dan nog niet altijd blijken te zijn wat ze voorspiegelen), ofwel ben je aangewezen op de export van grote producenten die wel wat verdelers in Europa kunnen aanboren. Het alternatief is dat we weer lekker in de Europese gistingskuip blijven roeren en niet veel anders en beter tegenkomen. Waarom vinden Amerikaanse wijnen geen vaste voet aan de grond in België? Ok, de Belg is een Bordeaux-drinker in hart en nieren, maar dan nog ... wat houdt ons tegen om VS-wijnen te leren kennen net als Australische en Nieuw-Zeelandse wijnen?

Volgende keer beter? Of gaan we gewoon de Oregon-toer op?

Proefnota's vind je hier.

wijnproducenten telt, verdeeld over 9 AVA’s (Yakima Valley, Walla Walla Valley, Columbia Valley, Puget Sound, Red Mountain, Columbia Gorge, Horse Heaven Hills, Wahluke Slope en Rattlesnake Hills). De wijnge- schiedenis van Washington gaat immers al terug tot 1825, het moment waarop de eerste druiven werden aangeplant in Fort Vancouver door de eerste settlers. Vooral na de Repeal of Prohibition in de jaren ’30 van de laatste eeuw kwam de wijnbouw, die tot dan in een dormante fase verkeerde terug op gang. Het is ook op dat moment dat de eerste grote wijndomeinen ontstaan. Zo worden in 1934 de Pomerelle Company en The National Wine Company opgericht. Beide gaan in 1954 een joint venture aan onder de naam American Wine Growers. Een tiental jaren later (1967) slaat deze koploper in zijn gebied een gedurfd pad in: er wordt stilaan afgezien van de traditionele zoete, versterkte wijnen en voorzichtig aan wordt er voor het eerst in de regio, onder leiding van “legendary California winemaker and consultant Andrei Tchelistcheff” een heuse premiumlijn in het leven geroepen: Ste Michelle Vintners. Omdat een ‘premium’-segment maar premium is als het de nodige marketingback-up meekrijgt, besloot men in 1972 in de eigenste housings and lodgings van Ste Michelle te Woodinville een ‘echt’ Frans château na te bouwen, vandaar de hedendaagse naam Chateau Ste Michelle. O, ironie ... . Toch moet het gezegd: Ste Michelle blijft tot op heden één van de centra van de Washington-wijnbouw: het werd in 2004 uitgeroepen tot “American Winery of the Year” en de dag vandaag speelt Ste Michelle een voortrekkersrol op het gebied van wijnbouwonderzoek en ampelografisch experiment. Enkele jaren geleden besloot Ste Michelle een zustermerk op de markt te brengen: Stimson Estate Cellars. Het was oorspronkelijk bedoeld als een merk van fair QPR-wijnen in magnums, echte drinkwijnen dus. De Stimsons blijken echter heel populair zodat men gedeeltelijk van het 1,5 l-formaat afstapt en de wijnen voornamelijk gaat verdelen in het klassieke 75 cl-formaat.
De tweede welbekende wijnproducent is de Columbia Winery. Wat oorspronkelijk het onder vrienden academici vinifiëren van wat druifjes in een garage was, groeide tussen 1962 en 1972, met de aankoop van enkele goed gelegen wijngaarden of de contractuele druivenafname van enkele topkwekers, uit tot één van de meest geprezen wijnmakerijen van de VS. Van in het begin gingen de stichters – de Associated Vintners vanaf 1966 – er van uit dat het mogelijk moest zijn verfijnde droge wijnen te maken van niet-geënte Europese vinifera-stokken. Net zoals dat bij de Ste Michelle Vintners het geval was, werd dit in het begin op veel ongeloof gehaald. Het Washington-klimaat werd immers (in vergelijking met het Californische, weet u wel) aanzien als ongenadig en te wispelturig voor de wijnbouw. Toch werden ook zij al snel “recognized for making some incredible wines”. Vooral Otis Cabernet Sauvignon en Merlot, of de Red Willow South Chapel Block Shiraz staan nu nog altijd als niet-Californische referentiewijnen aangeschreven.
Naast de Columbia Winery is er dan natuurlijk ook nog de Columbia Crest Winery. Deze laatste is hier ‘iets’ meer bekend als de Columbia Winery: je vindt (vond?) een gedeelte van hun Two Vines-assortiment in GB- en Carrefour-supermarkten. Anderzijds is het onder leiding van wijnmaker Doug Gore ook zowat de grootste en meest bekende wijnproducent van Washington geworden. Op dit moment maakt het deel uit van de, eveneens door Gore opgerichte, Stimson Lane-groep, die heel wat grote Washington-namen overkoepelt en ook enkele Californische wineries telt: Snoqualmie, Villa Mount Eden (Californië), Conn Creek (Californië), Red Diamond, Chateau Ste Michelle, Columbia Crest, Northstar, Col Solare, 14 Hands, Stimson Estate Cellars, ... . De wijnmakerij op zich is een al staaltje van cutting edge winemaking pooh: ze ligt voor ongeveer 90% ondergronds, hetgeen vocht- en temperatuurmanagement een fluitje van een cent maakt. Columbia Crest zelf is voornamelijk bekend voor de relatief goedkope, goed gemaakte en rasoprechte wijnen. De Reserve en Grand Estates-lijnen vallen echter dikwijls in de prijzen.
Het uiteenknallen van de prijzenpot in California heeft onder andere tot gevolg dat steeds meer liefhebbers hun duur betaalde Calicabs de rug toe keren en op zoek gaan naar evenwaardige alternatieven die meer opwindends te bieden hebben voor die zo zuur verdiende centen. Een ruk naar het Noorden, naar Washington, lijkt dan een logische move. Niet geheel onterecht zo blijkt, want Washington heeft heel wat te bieden volgens menig trendy Vlaams wijnjournalist. Maar toch, ondanks de vele loftuitingen waarmee heel wat Washington-wijnen overladen worden, blijft Washington in het referentieweb tussen Bordeaux en Californië hangen. De doorsnee beschrijving van het gebied doet immers beroep op beide discourspolen. “Averages 17.4 hours of sunlight per day, about two hours more than in California's prime growing region.” en “Located on approximately the same latitude (46ºN) as some of the great French wine regions of Bordeaux and Burgundy”, zo staat er te lezen op Wines Northwest bijvoorbeeld. Een eigenheid waarvan de authenticiteit verzekerd wordt door ze te staven met datgene wat haar in feite oneigenlijk is. L’Histoire se répète.

Het zou echter van zinloos snobisme getuigen als we niet zouden toegeven dat ook wij wel eens wilden zien – of beter proeven en ruiken – wat deze Washington-wijnen te bieden hebben. Enkele maanden geleden doken we dan ook met z'n allen in de Washington-plas om eens te zien hoe het nu eigenlijk zat met het druivensap uit het alternatieve Californië. Wordt vervolgd ... .

Erken de power van de Blogosfeer! 't Zal niet de eerste keer zijn dat je het hoort van de zoveelste Einstein die nuffig koketteert met z'n would-be virtueel geklungel dat de wereld zal gaan veranderen. Want, wat heb je te verwachten van het web? De doorsnee surfer ergert zich blauw aan de, hier en daar een uitzondering die de regel bevestigt daargelaten, glacédunne oppervlakkigheid van de gemiddelde informatie die je na wat spitwerk opduikelt, de eindeloze linkpaden, de steeds weerkerende loops, enz. Heel POMO allemaal, great, 'De tuin met de splitsende paden' and all that, maar soit, ik verwachtte anders nooit teveel van mijn eigen geklungel, of toch alleszins niet meer dan dat wat kon opgemerkt worden door een tweetal pop-uppende reclameapen in de virtuele jungle. Tot je zelf plots tot de Einsteiners (een ALO-term voor de geweldige, toch zo creatieve internet'jeugd-van-tegenwoordig') gaat behoren. Tot je zelf er plots op aangesproken wordt.
Een dikke maand geleden vond ik compleet onverwacht een mailtje van ene Bert de Coster in m'n mailbox. "Never heard off", was m'n spontane reactie, maar dan ... ik had zo de indruk dat ik die naam toch ergens gehoord had. Achter welke eerste de beste Baobab op het web was die nu weer opgedoken? Tja, Bert bleek dus de man achter Ikwilwijn (en ja, er was ook iets van een Wildeaanse verjaardagsproeverij waar de proefglazen met Château Margaux gespoeld werden ...), de enige website die terecht een degelijk virtueel equivalent voor een Belgisch wijntijdschrift mag genoemd worden. Niet dus dat ik er elke dag als een heuse pot-crack heentrok om me te laven met enige uren surfroes, verre van, maar toch: ik scrolde ook wel eens door de handelaarslijsten of het artikelenarchief, keek de agenda al eens na en deed zeker mee aan de maandelijkse wijnwedstrijd. Dat was dat.
Aanleiding voor Berts mailtje was een reactie van me op een post van Vinejo enkele dagen daarvoor. Ik had me daar immers weer eens verlustigd aan een jeugdzonde: weidse, ellenlange en windende woordslangen die elke lezer spontaan onpasselijk maken. De post waar ik op reageerde had het immers - zijdelings weliswaar - over het ruiken van (hout)tannines, waarop een, waarschijnlijk zelfs door de Oudste Belg onder de wijnbloggers nooit voorziene, ongemeen interessante en lijvige discussie op gang kwam over de al dan niet olfactorische waarneem- baarheid van tannines. Laat het nu zo zijn dat ik daar enkele dagen ervoor net zelf wat over had opgezocht en een heel lesje braafjes vanbuiten geblokt had. Nu kon ik dus in enigszins bombastisch ronkende frasen eens laten zien wat ik daar wel allemaal van wist. Want, zoals dat meestal is in nogal wat fenomenologisch spreken (sorry, daar ga ik weer) is het noch het één noch het ander (dus, noch ruikbaar, noch onruikbaar). Het resultaat was een gros commentaren dat de lengte van de oorspronkelijke post meer dan een klein beetje overschreed. Nog een geluk dat er blijkbaar geen limiet op de reactieruimte voor de Skynetblogs bestaat. Enfin, ik kon het schaamrood op m'n kaken zelfs in m'n TFT'tje weerspiegeld zien ... .
De dag erna was daar plots die mail van Bert. Taken aback, dat was ik in ider geval. Wat zou ik nu gaan schrijven over scheikunde in wijn? Ik ben niet meteen een echte expert op dat gebied en ik ben maar een povere, beginnende wijnnerd. Ik? No way. Maar goed, achter elke man ... of hoe was dat nu weer? "Waarom zou je dat nu niet doen?", zei mijn eigenste eega. "Je doet toch niet liever?" Tja, ook wel waar natuurlijk. Waarom weten vrouwen het nu toch altijd ECHT wel beter? Gereageerd, de dag erna even getelefoneerd en wat later Bert eens ontmoet op de (DE!) Parker-proeverij van Dirk Rodriguez (daarvan komt zeker ook nog een verslagje op deze blog). Wat afspraken gemaakt en daar was m'n eerste klad over sulfiet in wijn. Dankzij mijn sterke vrouw kwam er nog een traduction française bij et ben voilà, 't was zover. Een eerste artikel op Berts site. Lezen maar en niet teveel letten op de ridicule gedachtekronkels waar ik mezelf bij het herlezen steeds op betrap.

Bij de wijn: U nog even iets op het hart drukken terwijl ik hier een kot in de nacht met de soundscapes van Sigur Ròs in m'n oren zit: ik beloof bij deze plechtig dat er in de nabije toekomst frequenter zal gepost worden. But have some mercy, please! Het zullen eerst nog wel wat vijgen na Pasen zijn, zoals ditmaal, maar enfin, Pasen is inderdaad al voorbij en vijgen zijn lekker ... . Laat ik nog maar wat verderklungelen op het web.