Washington - The Cold and Far Far West: OFO9
In tijden waarin de Paris Grand Tastings voor ongehoorde heisa zorgden in de wijnbiz was het minstens bon ton in de connoisseursavant-garde om je geëerd bezoek de één of andere super-Calicab uit een afdoend gecamoufleerd flesje te schenken. Dominus, Staglin, Shafer, Opus One, het zijn nog altijd namen met een grotere WOW-factor en dito vlezige succulentie als de pouty lips van warrior babe Angelina Jolie in de Lara Croftsaga. Zoals bekend mondde het hele gedoe uit in een spelletje welles-nietes beter zijn. De Bordeaux-akolieten gingen er prat op dat hun home breds niet te evenaren waren omdat ze l’écume d’une longue et glorieuse tradition waren. Het Amerikaanse groupieantwoord was simpelweg: “What you can do, we can do better because no history is bothering us.” De één een populist, de ander een verrekte chauvinist, pro’s en cons werden over en weer geslingerd, het terroirdebat werd nog eens lekker aangezwengeld en de Grand Tasting – met haar eindeloze covers en remixes – werd verheven tot het institutionele symbool van een willens wetens gepolariseerde wijnwereld. De rankings werden geïnterpreteerd, geherinterpreteerd, geanalyseerd, bekritiseerd, afgebroken en verguisd met telkens hetzelfde doel: toch maar weer eens bewijzen dat deze of gene zijde het beste van het beste op fles trok.
Voor de ware liefhebber die, in plaats van zich in te dekken met het heikneuterige geneuzel van de self acclaimed connoisseur, slechts zijn eigen neus en verhemelte vertrouwde, werd het geheel al gauw een stiervervelend en potsierlijk marketinggezwam dat nog maar weinig uitstaans had met een oprecht genietbare wijn in het glas. Het globale effect daarentegen was evenwel een herbevestiging van de icoonwaarde die de cru classés uit Bordeaux hoog in het vaandel droegen en het afvlaggen van een nieuw referentiegebied binnen de wijnwereld: Californië; avatar van de Nieuwe Wereldwijn. Dat had – en heeft nog steeds – niet alleen tot gevolg dat de Californische wijnen hoog aangeschreven staan op het lijstje van elke avontuurlijke wijnkenner, maar het bracht ook met zich mee dat de schaduw van het Californische ziggurat zich tot ver buiten de county-grenzen uitstrekte. Eén van de onafwendbare gevolgen was dat Oregon, Rhode Island en zeker ook Washington voor lang aan het zicht onttrokken bleven.
In alledrie deze wijnregio’s was er nochtans een al redelijke diepgewortelde wijntraditie aanwezig op het moment van de eigenlijke doorwerking van het Grand Tasting-evenement. Zeker in de Columbia Valley in Washington was men niet aan zijn eerste proefstuk bezig. Momenteel is Washington State een wijnregio die maar liefst 460
Voor de ware liefhebber die, in plaats van zich in te dekken met het heikneuterige geneuzel van de self acclaimed connoisseur, slechts zijn eigen neus en verhemelte vertrouwde, werd het geheel al gauw een stiervervelend en potsierlijk marketinggezwam dat nog maar weinig uitstaans had met een oprecht genietbare wijn in het glas. Het globale effect daarentegen was evenwel een herbevestiging van de icoonwaarde die de cru classés uit Bordeaux hoog in het vaandel droegen en het afvlaggen van een nieuw referentiegebied binnen de wijnwereld: Californië; avatar van de Nieuwe Wereldwijn. Dat had – en heeft nog steeds – niet alleen tot gevolg dat de Californische wijnen hoog aangeschreven staan op het lijstje van elke avontuurlijke wijnkenner, maar het bracht ook met zich mee dat de schaduw van het Californische ziggurat zich tot ver buiten de county-grenzen uitstrekte. Eén van de onafwendbare gevolgen was dat Oregon, Rhode Island en zeker ook Washington voor lang aan het zicht onttrokken bleven.
In alledrie deze wijnregio’s was er nochtans een al redelijke diepgewortelde wijntraditie aanwezig op het moment van de eigenlijke doorwerking van het Grand Tasting-evenement. Zeker in de Columbia Valley in Washington was men niet aan zijn eerste proefstuk bezig. Momenteel is Washington State een wijnregio die maar liefst 460
De American Viticultural Areas in Washington State County
wijnproducenten telt, verdeeld over 9 AVA’s (Yakima Valley, Walla Walla Valley, Columbia Valley, Puget Sound, Red Mountain, Columbia Gorge, Horse Heaven Hills, Wahluke Slope en Rattlesnake Hills). De wijnge- schiedenis van Washington gaat immers al terug tot 1825, het moment waarop de eerste druiven werden aangeplant in Fort Vancouver door de eerste settlers. Vooral na de Repeal of Prohibition in de jaren ’30 van de laatste eeuw kwam de wijnbouw, die tot dan in een dormante fase verkeerde terug op gang. Het is ook op dat moment dat de eerste grote wijndomeinen ontstaan. Zo worden in 1934 de Pomerelle Company en The National Wine Company opgericht. Beide gaan in 1954 een joint venture aan onder de naam American Wine Growers. Een tiental jaren later (1967) slaat deze koploper in zijn gebied een gedurfd pad in: er wordt stilaan afgezien van de traditionele zoete, versterkte wijnen en voorzichtig aan wordt er voor het eerst in de regio, onder leiding van “legendary California winemaker and consultant Andrei Tchelistcheff” een heuse premiumlijn in het leven geroepen: Ste Michelle Vintners. Omdat een ‘premium’-segment maar premium is als het de nodige marketingback-up meekrijgt, besloot men in 1972 in de eigenste housings and lodgings van Ste Michelle te Woodinville een ‘echt’ Frans château na te bouwen, vandaar de hedendaagse naam Chateau Ste Michelle. O, ironie ... . Toch moet het gezegd: Ste Michelle blijft tot op heden één van de centra van de Washington-wijnbouw: het werd in 2004 uitgeroepen tot “American Winery of the Year” en de dag vandaag speelt Ste Michelle een voortrekkersrol op 
het gebied van wijnbouwonderzoek en ampelografisch experiment. Enkele jaren geleden besloot Ste Michelle een zustermerk op de markt te brengen: Stimson Estate Cellars. Het was oorspronkelijk bedoeld als een merk van fair QPR-wijnen in magnums, echte drinkwijnen dus. De Stimsons blijken echter heel populair zodat men gedeeltelijk van het 1,5 l-formaat afstapt en de wijnen voornamelijk gaat verdelen in het klassieke 75 cl-formaat.
De tweede welbekende wijnproducent is de Columbia Winery. Wat oorspronkelijk het onder vrienden academici vinifiëren van wat druifjes in een garage was, groeide tussen 1962 en 1972, met de aankoop van enkele goed gelegen wijngaarden of de contractuele druivenafname van enkele topkwekers, uit tot één van de meest geprezen wijnmakerijen van de VS. Van in het begin gingen de stichters – de Associated Vintners vanaf 1966 – er van uit dat het mogelijk moest zijn verfijnde droge wijnen te maken van niet-geënte Europese vinifera-stokken. Net zoals dat bij de Ste Michelle Vintners het geval was, werd dit in het begin op veel ongeloof gehaald. Het Washington-klimaat werd immers (in vergelijking met het Californische, weet u wel) aanzien als ongenadig en te wispelturig voor de wijnbouw. Toch werden ook zij al snel “recognized for making some incredible wines”. Vooral Otis Cabernet Sauvignon en Merlot, of de Red Willow South Chapel Block Shiraz staan nu nog altijd als niet-Californische referentiewijnen aangeschreven.
Naast de Columbia Winery is er dan natuurlijk ook nog de Columbia Crest Winery. Deze laatste is hier ‘iets’ meer bekend als de Columbia Winery: je vindt (vond?) een gedeelte van hun Two Vines-assortiment in GB- en Carrefour-supermarkten. Anderzijds is het onder leiding van wijnmaker Doug Gore
ook zowat de grootste en meest bekende wijnproducent van Washington geworden. Op dit moment maakt het deel uit van de, eveneens door Gore opgerichte, Stimson Lane-groep, die heel wat grote Washington-namen overkoepelt en ook enkele Californische wineries telt: Snoqualmie, Villa Mount Eden (Californië), Conn Creek (Californië), Red Diamond, Chateau Ste Michelle, Columbia Crest, Northstar, Col Solare, 14 Hands, Stimson Estate Cellars, ... . De wijnmakerij op zich is een al staaltje van cutting edge winemaking pooh: ze ligt voor ongeveer 90% ondergronds, hetgeen vocht- en temperatuurmanagement een fluitje van een cent maakt. Columbia Crest zelf is voornamelijk bekend voor de relatief goedkope, goed gemaakte en rasoprechte wijnen. De Reserve en Grand Estates-lijnen vallen echter dikwijls in de prijzen.
Het uiteenknallen van de prijzenpot in California heeft onder andere tot gevolg dat steeds meer liefhebbers hun duur betaalde Calicabs de rug toe keren en op zoek gaan naar evenwaardige alternatieven die meer opwindends te bieden hebben voor die zo zuur verdiende centen. Een ruk naar het Noorden, naar Washington, lijkt dan een logische move. Niet geheel onterecht zo blijkt, want Washington heeft heel wat te bieden volgens menig trendy Vlaams wijnjournalist. Maar toch, ondanks de vele loftuitingen waarmee heel wat Washington-wijnen overladen worden, blijft Washington in het referentieweb tussen Bordeaux en Californië hangen.
De doorsnee beschrijving van het gebied doet immers beroep op beide discourspolen. “Averages 17.4 hours of sunlight per day, about two hours more than in California's prime growing region.” en “Located on approximately the same latitude (46ºN) as some of the great French wine regions of Bordeaux and Burgundy”, zo staat er te lezen op Wines Northwest bijvoorbeeld. Een eigenheid waarvan de authenticiteit verzekerd wordt door ze te staven met datgene wat haar in feite oneigenlijk is. L’Histoire se répète.
Het zou echter van zinloos snobisme getuigen als we niet zouden toegeven dat ook wij wel eens wilden zien – of beter proeven en ruiken – wat deze Washington-wijnen te bieden hebben. Enkele maanden geleden doken we dan ook met z'n allen in de Washington-plas om eens te zien hoe het nu eigenlijk zat met het druivensap uit het alternatieve Californië. Wordt vervolgd ... .
het gebied van wijnbouwonderzoek en ampelografisch experiment. Enkele jaren geleden besloot Ste Michelle een zustermerk op de markt te brengen: Stimson Estate Cellars. Het was oorspronkelijk bedoeld als een merk van fair QPR-wijnen in magnums, echte drinkwijnen dus. De Stimsons blijken echter heel populair zodat men gedeeltelijk van het 1,5 l-formaat afstapt en de wijnen voornamelijk gaat verdelen in het klassieke 75 cl-formaat.De tweede welbekende wijnproducent is de Columbia Winery. Wat oorspronkelijk het onder vrienden academici vinifiëren van wat druifjes in een garage was, groeide tussen 1962 en 1972, met de aankoop van enkele goed gelegen wijngaarden of de contractuele druivenafname van enkele topkwekers, uit tot één van de meest geprezen wijnmakerijen van de VS. Van in het begin gingen de stichters – de Associated Vintners vanaf 1966 – er van uit dat het mogelijk moest zijn verfijnde droge wijnen te maken van niet-geënte Europese vinifera-stokken. Net zoals dat bij de Ste Michelle Vintners het geval was, werd dit in het begin op veel ongeloof gehaald. Het Washington-klimaat werd immers (in vergelijking met het Californische, weet u wel) aanzien als ongenadig en te wispelturig voor de wijnbouw. Toch werden ook zij al snel “recognized for making some incredible wines”. Vooral Otis Cabernet Sauvignon en Merlot, of de Red Willow South Chapel Block Shiraz staan nu nog altijd als niet-Californische referentiewijnen aangeschreven.
Naast de Columbia Winery is er dan natuurlijk ook nog de Columbia Crest Winery. Deze laatste is hier ‘iets’ meer bekend als de Columbia Winery: je vindt (vond?) een gedeelte van hun Two Vines-assortiment in GB- en Carrefour-supermarkten. Anderzijds is het onder leiding van wijnmaker Doug Gore
ook zowat de grootste en meest bekende wijnproducent van Washington geworden. Op dit moment maakt het deel uit van de, eveneens door Gore opgerichte, Stimson Lane-groep, die heel wat grote Washington-namen overkoepelt en ook enkele Californische wineries telt: Snoqualmie, Villa Mount Eden (Californië), Conn Creek (Californië), Red Diamond, Chateau Ste Michelle, Columbia Crest, Northstar, Col Solare, 14 Hands, Stimson Estate Cellars, ... . De wijnmakerij op zich is een al staaltje van cutting edge winemaking pooh: ze ligt voor ongeveer 90% ondergronds, hetgeen vocht- en temperatuurmanagement een fluitje van een cent maakt. Columbia Crest zelf is voornamelijk bekend voor de relatief goedkope, goed gemaakte en rasoprechte wijnen. De Reserve en Grand Estates-lijnen vallen echter dikwijls in de prijzen.Het uiteenknallen van de prijzenpot in California heeft onder andere tot gevolg dat steeds meer liefhebbers hun duur betaalde Calicabs de rug toe keren en op zoek gaan naar evenwaardige alternatieven die meer opwindends te bieden hebben voor die zo zuur verdiende centen. Een ruk naar het Noorden, naar Washington, lijkt dan een logische move. Niet geheel onterecht zo blijkt, want Washington heeft heel wat te bieden volgens menig trendy Vlaams wijnjournalist. Maar toch, ondanks de vele loftuitingen waarmee heel wat Washington-wijnen overladen worden, blijft Washington in het referentieweb tussen Bordeaux en Californië hangen.
De doorsnee beschrijving van het gebied doet immers beroep op beide discourspolen. “Averages 17.4 hours of sunlight per day, about two hours more than in California's prime growing region.” en “Located on approximately the same latitude (46ºN) as some of the great French wine regions of Bordeaux and Burgundy”, zo staat er te lezen op Wines Northwest bijvoorbeeld. Een eigenheid waarvan de authenticiteit verzekerd wordt door ze te staven met datgene wat haar in feite oneigenlijk is. L’Histoire se répète.Het zou echter van zinloos snobisme getuigen als we niet zouden toegeven dat ook wij wel eens wilden zien – of beter proeven en ruiken – wat deze Washington-wijnen te bieden hebben. Enkele maanden geleden doken we dan ook met z'n allen in de Washington-plas om eens te zien hoe het nu eigenlijk zat met het druivensap uit het alternatieve Californië. Wordt vervolgd ... .
Labels: Californië, OFO, Paris Grand Tasting, USA, Washington, wijnkritiek, wijnproeverijen, wijnregio
gepost door Amaronese at
12:47 p.m.
