orbis "fratres organoleptici"

“So?” Is het dat wat U gisteren dacht? Is het dat waarmee ik U gisteren sarcastisch monkelend aan het eind van mijn post op de honger liet zitten? Is het met een in uw brein weergalmend ‘dus’ en 27 vraagtekens dat we U een cliffhanger van formaat presenteerden? Er is de laatste maanden wel het één en ander veranderd in het leven van enkele Orbiturienti. Neem een slok van het glas naast U en hou U vast aan het wijnrek in uw nabijheid, want ... . Nee, wees gerust: we zullen u niet overrompelen met allerlei persoonlijke lotgevallen in ellenlange jeremiades breed uitgesmeerd. Edoch, een klein beetje pikant nieuws van onze heel persoonlijke kant (is ‘ons’ niet altijd persoonlijk?) – en dan bedoel ik: die van Cabernette en mezelf – is hier zeker wel op zijn plaats.

Thus.
Want dit is er dus gebeurd: wij hebben een nieuwe kelder uitverkoren om onze zo gekoesterde vloeibare schat in verzekerde bewaring te geven. Dat daar dan ook, geheel toevallig, een nieuw huis bovenop staat, behoort natuurlijk tot de wel enigszins zeer banale bijkomendheden. En dat dat huis zich bevindt in een compleet andere stad als diegene waar we jaren van ons leven doorbrachten (en geheel onverwacht beiden ook nog parttime zullen doorbrengen) is eigenlijk al helemaal verwaarloosbaar. So, that’s the reason for all this thusness: een rijhuisje dat twee wereldoorlogen overleefd heeft (in een stationsbuurt wil dat wel al wat zeggen), door onze huisbaas mooi gerestaureerd om terug te kunnen spreken naar haar doorleefde ziel.
Met oude, uitgesleten arduinen ornamenten waar ik zo graag de zware koelte van in m’n handen voel optrekken, een donkere traphal met een zware lambrisering, gietijzeren radiatoren wiens warmte nog zo dicht bij de gloed van een haardvuur staat, ... .
Het doet me allemaal zo erg denken aan de zonnige, blauwe en koele dagen van mijn kindertijd: het huis van mijn grootvader waar ik met m’n handen in het rendiervel tegen de trapkast friemelde, m’n neus in het verse zaagsel van de werkbank duwde, slaperig van de sigarenrook en de boenwas wegzakte in diepe zetels, het huis waar ik – het klinkt te idyllisch – mijn eerste glazen wijn leerde drinken en ronkende namen als Saint-Estèphe, Nuits-Saint-Georges en Saint-Emilion met traagzame eerbied werden uitgesproken (ja, er was ook Rosé d’Anjou – bij de ‘kouwe plât’), ... .

Thus, thou art most welcome in our place
Do enjoy our ever open (cellar)door ... .