4 No 1 Post U Di
Keep Yourself Alive, de misschien wel wat lachwekkend performatieve titel van een debuutsingle van een band die de – aan de oppervlakte weliswaar nog steeds – reactionaire rockscene wel voor altijd ingrijpend zou veranderen. Keep Yourself Alive, het klinkt nu zo naïef als de synesthetische zijdeglans van een seventies-LP. Met foetus van Efterklang in het kamerbehang verweven, zich cynisch een weg banend naar het onbenoembare binnenste van het onbezorgde zintuiglijk genot waar we misschien allemaal altijd weer naar op zoek blijken, is het net alsof bij iedere luistersessie dat Yourself telkens erger van de mot aangevreten achterblijft. Het Yourself kraakt iedere keer luider onder de druk van het to ‘Keep alive’, zichzelf uitstrijkend bij iedere herhaling tot er gaten trekken in laagje glazuur dat steeds dunner, matter, vermoeider terrein wint op datgene wat slechts met de tactiek van de verschroeide aarde laat uitschijnen dat het er zou zijn. En met de klik van een afslaande platenspeler zal het Yourself imploderen, tot het nog slechts een zwarte punt vormt in de muziekgeschiedenis, de zoveelste onmeetbare punt die aanzuigt zonder uit te ademen, opslokt zonder wat meer dan ondefinieerbare ruis uit te braken.
So, 4 No Post U Di!
Evenzo: Keep Yourself Alive, dat doen posts niet meer voor (Y)ourself maar voor zichzelf in het blogweb, als slijmzwammen hun plasmodia
uitstrekkend – swarming – naar de meer of minder verse gastheren van vorige posts, andere blogs, teksten binnen andere media, andere media met hun eigen teksten, andere teksten binnen eigen media, ... , tot ze slechts overblijven als een verweesde, maar gecon- tinueerde verzameling contingente ruis. Prey and predator.
Een dikke drie weken geleden vond ik nog eens een mailtje van een fellow-blogger in onze Orbis-box, een mail die de verholen vooronderstellingen van het blogdiscours godzijdank (?!) bewust even omzeilde: “Ik ken je dan wel niet persoonlijk, maar ik vroeg me gewoon af of alles OK is. Het viel me op dat je helemaal niets meer op je blogs zet en op vinejo zijn blog zag ik ook al geen reacties meer van jou.” Waarop ik natuurlijk goedlachs – en lekker naïef – antwoordde dat er totaal niets aan de hand was, geen vuiltje aan de lucht, geen snifje TCA op de wijn, enfin, you got the message ... . Collecting shields? Reactie: “Fijn om te horen dat je het druk hebt. Het is misschien vreemd, maar ik had het gevoel dat er iets ergs met je aan de hand was.”
Ragnarok
Het kan goed doen te horen van iemand die je van haar nog pluim kent, iemand waarvan je nog niet het flauwste idee hebt hoe ze eruit ziet – ‘ze’, ja, dat weet ik ondertussen wel, allez, in haar teksten is het ‘ze’ waarrond de tekst zich ontplooit, niet minder en zeker niet meer. Het venijn zat ‘m hier weliswaar weer in de staart: “dat er iets ergs met je aan de hand was”. Ik heb er thuis even een flesje Côteaux du Layon Chaume bij opengetrokken en er enkele uren (dagen? weken?!) over gepeinsd, als een waarachtig wijs ende groots denker (doppelgänger!). Niet dus, en toch: er is iets ergs met je gebeurd als je plots even niet meer speelt met de discursieve machine die je blog is. Weg tekst, weg machine, weg ... ? Of andersom: de tekst die slechts dáár is, de machine binnen het medium die hem bestaansmogelijkheid verleent door slechts dáár te zijn, het medium dat het bestaansrecht inhoudt gewoon door altijd er te zijn voor zichzelf, door zichzelf, zonder dat ik, je/jij, hij/zij, we, jullie, zij dáár hoeven te zijn. Eclipseren wij onszelf door aanwezig te willen blijven in een orbit die we zelf creëerden? Eclipseren wij onszelf door ons met deze blog(s) te willen optrekken aan alle mazen die door het net bijeen gehouden worden? Eclipseren wij onszelf door ons met elke wijnblogpost te verweven in de sluier van het wijnblogosfeer? Eclipseren wij onszelf door de onverzadigbare, gapende muil van het wijnblogdiscours te blijven vullen met hapklare brokken, gegarandeerd tot contingente ruis, tortuous tracks, slijmerige droesem verteerd?
Xibalba
Mocht het niet om deze Château de la Guimonnière 1997 gaan, waren we toen nooit vertrokken bij het Katharenkruis, dan had hier de zwanenzang van de Orbis gestaan, dan was hier de laatste glop teken- brij wegge- schoten naar dat onmeetba- re punt, voorbij de zovele o- gen van hen die even flou oplichtend in hun routineuze lach mee de valbe- weging toeschou- wen, na- kijken, registreren, om zo kort te behoren tot de vluchtige cirkel omheen de eclips. Wij kunnen immers zelf de kring van toeschouwers vormen, een orbis van twaalf, een kring van twaalf aparte punten omheen de gapende muil, the hallway to nothing. Twaalf entiteiten die elke weerbarstige post, elke niet-geconformeerde tekst in een eindeloze cirkelbeweging sturen omheen de gravitaire uniteit van het onreproduceerbare dat elke wijnervaring is, zonder het inauthentieke, opake licht rondom het zwarte gat van het hegemonische wijnblogdiscours steeds weer te moeten inwilligen. Wij kiezen de rand, wij eisen ons monopolie terzijde op.
uitstrekkend – swarming – naar de meer of minder verse gastheren van vorige posts, andere blogs, teksten binnen andere media, andere media met hun eigen teksten, andere teksten binnen eigen media, ... , tot ze slechts overblijven als een verweesde, maar gecon- tinueerde verzameling contingente ruis. Prey and predator.Een dikke drie weken geleden vond ik nog eens een mailtje van een fellow-blogger in onze Orbis-box, een mail die de verholen vooronderstellingen van het blogdiscours godzijdank (?!) bewust even omzeilde: “Ik ken je dan wel niet persoonlijk, maar ik vroeg me gewoon af of alles OK is. Het viel me op dat je helemaal niets meer op je blogs zet en op vinejo zijn blog zag ik ook al geen reacties meer van jou.” Waarop ik natuurlijk goedlachs – en lekker naïef – antwoordde dat er totaal niets aan de hand was, geen vuiltje aan de lucht, geen snifje TCA op de wijn, enfin, you got the message ... . Collecting shields? Reactie: “Fijn om te horen dat je het druk hebt. Het is misschien vreemd, maar ik had het gevoel dat er iets ergs met je aan de hand was.”
Ragnarok
Het kan goed doen te horen van iemand die je van haar nog pluim kent, iemand waarvan je nog niet het flauwste idee hebt hoe ze eruit ziet – ‘ze’, ja, dat weet ik ondertussen wel, allez, in haar teksten is het ‘ze’ waarrond de tekst zich ontplooit, niet minder en zeker niet meer. Het venijn zat ‘m hier weliswaar weer in de staart: “dat er iets ergs met je aan de hand was”. Ik heb er thuis even een flesje Côteaux du Layon Chaume bij opengetrokken en er enkele uren (dagen? weken?!) over gepeinsd, als een waarachtig wijs ende groots denker (doppelgänger!). Niet dus, en toch: er is iets ergs met je gebeurd als je plots even niet meer speelt met de discursieve machine die je blog is. Weg tekst, weg machine, weg ... ? Of andersom: de tekst die slechts dáár is, de machine binnen het medium die hem bestaansmogelijkheid verleent door slechts dáár te zijn, het medium dat het bestaansrecht inhoudt gewoon door altijd er te zijn voor zichzelf, door zichzelf, zonder dat ik, je/jij, hij/zij, we, jullie, zij dáár hoeven te zijn. Eclipseren wij onszelf door aanwezig te willen blijven in een orbit die we zelf creëerden? Eclipseren wij onszelf door ons met deze blog(s) te willen optrekken aan alle mazen die door het net bijeen gehouden worden? Eclipseren wij onszelf door ons met elke wijnblogpost te verweven in de sluier van het wijnblogosfeer? Eclipseren wij onszelf door de onverzadigbare, gapende muil van het wijnblogdiscours te blijven vullen met hapklare brokken, gegarandeerd tot contingente ruis, tortuous tracks, slijmerige droesem verteerd?
Xibalba
Mocht het niet om deze Château de la Guimonnière 1997 gaan, waren we toen nooit vertrokken bij het Katharenkruis, dan had hier de zwanenzang van de Orbis gestaan, dan was hier de laatste glop teken- brij wegge- schoten naar dat onmeetba- re punt, voorbij de zovele o- gen van hen die even flou oplichtend in hun routineuze lach mee de valbe- weging toeschou- wen, na- kijken, registreren, om zo kort te behoren tot de vluchtige cirkel omheen de eclips. Wij kunnen immers zelf de kring van toeschouwers vormen, een orbis van twaalf, een kring van twaalf aparte punten omheen de gapende muil, the hallway to nothing. Twaalf entiteiten die elke weerbarstige post, elke niet-geconformeerde tekst in een eindeloze cirkelbeweging sturen omheen de gravitaire uniteit van het onreproduceerbare dat elke wijnervaring is, zonder het inauthentieke, opake licht rondom het zwarte gat van het hegemonische wijnblogdiscours steeds weer te moeten inwilligen. Wij kiezen de rand, wij eisen ons monopolie terzijde op.
Ambitieus?
Phoenix ex cinere suo renascitur!
Only Revolutions
Only Revolutions
gepost door Amaronese at
5:02 p.m.
